ولادت امام موسی کاظم ( ع ) بر شیعیان مبارک باد همیشه مونس ویارم پدر بود به وقت رنج غمخوارم پدر بود چو پروانه پر و بالم اگر سوخت ولی شمع شب تارم پدر بود شبم دلسوز مادر بود لیکن رفیق روز در کارم پدر بود به راهم داد جان و مال و هستی بیک عمر عاشق زارم پدر بود سفید از غم شد آن موی سیاهش جوان بودم گرفتارم پدر بود منم فرزند پدر رفته ز دستم دعایش می کنم تا زنده هستم من کیم یار حسینم من کیم از کودکی مشتاق دیدار حسینم من کیم باجان شیرینم خریدار حسینم من کیم مشتاق دانشگاه ایثار حسینم من کیم ماه بنی هاشم چراغ راه دینم من کیم عباس فرزند امیر المومنینم من کیم صدق و صفایم ، من کیم مهر و وفایم من کیم باب المرادم ،من کیم مشکل گشایم من کیم دست حسین بن علی دست خدایم من کیم فر ما ند ه کل قو ا ی کربلایم (گلچین احمدی ج 3 ) کجایی ای همه هستی فدایت تمام کهکشانها خاک پایت دو چشمم منتظر مانده به راهت دلم هر لحظه میلرزد برایت همیشه جمعه ها در انتظارم زسوی کعبه می آید صدایت خزان دل بهاران است امروز که بوییدم گل از باغ ولایت همه دردم طبیب من توی تو منم محتاج درمان و دوایت دل من با تو دارد آشنایی نگاهی کن به سوی آشنایت (از کتاب گلچین حسینی جلد سوم) تو دلداری چو من دیونه داری تو مجنونی چو من در خونه داری شب یلدا مرا دعوت کن ای دوست اگه تو یخچالت هندونه داری یلدا مبارک شاهی که پا را بارها بر دوش پیغمبر نهاد خولی سرش را از جفا بر روی خاکستر نهاد خوابیده خولی بر سمور ، شه خفته بر خاک تنور این سر به بالین غرور، آن سر به خاک اندر نهاد از بهر ما آن شاه دین شد خاک و خاکستر نشین تن داده گاهی بر زمین ، گاهی به نیزه سرنهاد برخولی دل آهنین ، آتش سزا بادا همین کاندر تنور آتشین ، آن مهر مُستنوُ ر نهاد (دیوان فدایی ص 456 ) دیده ی اسفید ندارد حیا چشم کبود است چو تیر بلا بینی هر کس که بود چون خیار گنده دماغک بود و کینه دار گوش بزرگ است به عمر دراز گوش که کوچک بودت پر مناز گندگی لب ز شجاعت بود نازکی لب ز مناعت بود ریش که آن کوچک و کم مو بود مکر گدایی ز در او بود ریش که بسیار بود بر ذقن کاهل و گم راه بود در سخن هر که به سرخی زندش موی ریش هست به مردی ز همه پیش پیش ریش دو شاخ است به روز نبرد وقت جدل هست حریف دو مرد گردن هر کس که صرا حی وش است صحبت او مغتنم و دلکش است هر که گذشت از سر زانوش دست بر زبر تخت به شاهی نشست از کمر گنده دلیری مجوی از شکم پر شده سیری مجوی پای هر آن کس که بود موزه پا هست همیشه به طریق خطا موی سر هر که بود چون حریر هست چو موی سر خود او دلیر موی سر هر که درشت و قوی است در حد خود پیل تن و پهلوی است (دیوان فدایی مازندرانی) هر که بزرگ است سرش سر بود عاقل و دانا و هنرور بود از سر کوچک مطلب نیک و بد زان که ندارد سر کوچک خرد پیش سرِِ هر که بود چون طبق دفت مکر است ورق بر ورق پیش سر هر که بود چون تبر رخت به همسایگی او مبر ابروی هر کس که بود چون هلال در دل او هست خیال محال ابروی هر کس که بود چین به چین مرد مصاحب بود هم نشین چشم کسی کاو خوش شهلا بود زیرک و خوش خلق و توانا بود ادامه دارد (دیوان فدایی مازندرانی) 2- امام حسین (ع) هرگز آغاز گر جنگ نبود . او در مقام دفاع بود و همین که عمر سعد نخستین تیر را رها کرد به یاران فرمان مقابله داد. 3-مقاومت یاران در مقابل آن همه تیر ، گواه روح بلند و ایمان سترگ و جان عارف وعاشق آنهاست . همگان بی هیچ تزلزل ایستادند وجنگیدندوشهادت را پذیرفتند. 4-اذعان دشمن به اینکه یاران امام حسین از مرگ نمی ترسد و رویارویی نزدیک با آنان باعث شکست است ، بنابراین سنگ بارانشان کنید هم ترس دشمن را نشان می دهد وهم شجاعت اصحاب را. (کتاب آینه در کربلاست نوشته ی دکتر محمد رضا سنگری) 1- دنیا زدگی، آزمندی ، دل بستگان به دنیا و شهرت وشهوت را لحظه به لحظه حریص تر ودر راه رسیدن به خواسته ها بی رحم تر و سنگ دل تر میکند . 2- معرفت امام پشتوانه ی بزرگ باز گشت حرًٍ است و بی معرفتی دشمنان نسبت منزلت و جایگاه امام ، عامل اساسی در پا فشاری در باطل . (آینه در کربلاست دکتر محمد رضا سنگری)
1-عمر سعد برای آغاز حمله همان شعاری را به کار برد که پیامبر در شروع جنگ به کار می گرفت یا خلیل ارکبی و بالجنَة ا بشری. این شیوه برای فریب ساده لوحان ، دستاویز مناسبی است .
| Design By : Pichak |
