شاهی که پا را بارها بر دوش پیغمبر نهاد           خولی سرش را از جفا بر روی خاکستر نهاد

خوابیده خولی بر سمور ، شه خفته بر خاک تنور     این سر به بالین غرور، آن سر به خاک اندر نهاد

از بهر ما آن شاه دین شد خاک و خاکستر نشین     تن داده گاهی بر زمین ، گاهی به نیزه سرنهاد

برخولی دل آهنین ، آتش سزا بادا همین               کاندر تنور آتشین ، آن  مهر  مُستنوُ ر  نهاد

(دیوان فدایی ص 456 ) 

نوشته شده در دوشنبه 90/9/28ساعت 2:28 عصر توسط A.Ghanbari نظرات ( ) |